همه چیز درباره ۸ نژاد مختلف بوقلمون

برنز سینه پهن (Broad-breasted Bronze Turkeys) :

این نژاد بومی شمال آمریکا بوده و حدود ۵۰۰ سال پیش در مکزیک اهلی شده و در سال ۱۵۰۰ میلادی به اسپانیا برده شد و سپس در اروپا شناخته شد. این نژاد مخصوص سفره غذا توسعه یافته است. رنگ آن مشابه بوقلمون های وحشی است، اما اندازه و شکل این دو با یکدیگر متفاوت است. براساس استاندارد انجمن طیور آمریکا وزن سن بلوغ جسمی این نژاد در نرها ۳۶ پوند و در ماده ها ۲۰ پوند گزارش شده است. در ۲۸ هفتگی بوقلمو ن های نر این نژاد به وزن ۲۵ پوند می رسد. مانند نژاد سینه پهن سفید، به علت سنگینی وزن بلوغ، در این نژاد نیز تولید مثل فقط با روش تلقیح مصنوعی انجام می شود. البته نژاد برنز اصلاح نشده با روش طبیعی قادر به تولید مثل می باشد. علت نامگذاری این نژاد رنگ غیر معمول بال و پر آن است که به صورت ترکیبی از رنگ های برنز و سبز بوده و در مقابل نور آفتاب به صورت متالیک به نظر می رسد. این نژاد در شمال آمریکا پرورش داده می­شود. این گونه دارای سینه ای پهن بوده و برای تولید مثل باید از تلقیح مصنوعی و دستگاه جوجه کشی استفاده نمود. از آنجایی که تولیدکنندگان  تمایل دارند نژادهای با پر سفید را پرورش دهند که پس از کشتار و پر کنی ظاهر لاشه در صورت جدا نشدن پرهای ریز مطلوب به نظر برسد. بنابراین روز به روز از تعداد این گونه کاسته شده است. در نتیجه امروزه این نژاد را با نژاد سفید بوقلمون بیشتر تلاقی داده و یا از آن برای سرگرمی و غیره استفاده می شود.

از نظر ظاهر بسیار شبیه بوقلمون وحشی آمریکای شمالی است. بوقلمون های برنز در مقایسه با سایر گونه های بوقلمون اندکی آرام تر هستند و این باعث می­شود که به راحتی بتوان آن ها را در کنار خود نگهداری نمود. پرورش دهندگان این حیوان می گویند زمانی که شما وارد محل زندگی بوقلمون های برنز می شوید آن ها به راحتی و بدون ترس برای دریافت غذا به شما نزدیک می شوند. مثل بیشتر بوقلمون ها، بوقلمون های برنز نسبت به سرما و تغییرات آن بسیار حساس می باشند و بایستی در قبال چنین شرایطی محفوظ نگه داشته شوند. اغلب خانواده های بوقلمون برنز به عنوان حیوانات خانگی به فروش می رسند. پرهای آن ها رنگ سیاه مات دارد و لکه های قهوه ای متمایل به سبز بر روی آن ها در زیر نور خورشید مثل رنگ های متالیک می درخشد. لبه دم بوقلمون برنز، دور تا دور نوار سفید رنگی دارد. در حال حاضر دو نوع از بوقلمون های برنز وحشی و سینه پهن بیشتر با مقاصد تجاری تولید می شوند و دلیل آن این است که سینه آن ها گوشت نسبتاً زیادی دارد. بوقلمون های برنز به آمریکای شمالی تعلق دارند. از حدود ۵۰۰ سال قبل قوم آزتک آن ها را به عنوان حیوان خانگی مورد استفاده قرار می دادند. اگرچه هر دو نوع بوقلمون های برنز در آمریکا کمیاب شده اند ولیکن بوقلمون سینه پهن بیشتر مورد استفاده عموم قرار دارد. این نکته را نیز باید افزود که پرورش سینه پهن ها بسیار مشکل تر از نوع وحشی آن ها می­باشد و دلیل آن این است که آن ها به دلیل سینه پهنشان نمی توانند جفت گیری کنند و تکثیر آن ها به صورت تلقیح مصنوعی صورت می­گیرد. تا سال ۱۹۶۰ بوقلمون های برنز، عمده ترین بوقلمون هایی بودند که در ایالات متحده پرورش داده می شدند. بوقلمون های برنز نر را می توان با زایده گوشت زیر گردنشان از بوقلمون های ماده تشخیص داد.

 

اسلیت (Slate) :

رنگ این گونه خاکستری متمایل به آبی بوده و هرگز به عنوان یک گونه معمولی پایدار وجود نداشته است. در حال حاضر نیز نسل آن منقرض شده است. بر روی بدن این گونه گاهی اوقات نقاط و لکه هایی به رنگ سیاه دیده می شود. اندازه جثه این گونه مشابه گونه سیاه (Black) است.

 

سیاه (Black) :

در این گونه رنگ بدن سیاه بوده و رنگ بال و پر آن سیاه متمایل به سبز می باشد. این نژاد در آمریکا غالب نیست. در حالی که در کشورهای اروپایی از اهمیت خاصی برخوردار بوده و مورد توجه مصرف کنندگان است. این گونه در قسمت های شرق انگلیس و فرانسه با موفقیت پرورش داده می شود. وزن مطلوب این گونه در آمریکا برای جنس نر یک ساله ۲۲ پوند، جنس نر بالغ ۲۷ پوند و جنس ماده بالغ ۱۸ پوند و نیمچه تخم­گذار ۱۲ پوند گزارش شده است.

 

ناراگنست (Narragansett Turkeys) :

از نظر تاریخی منشاء این نژاد نیوانگلند بوده متعلق به منطقه نارانگنست هست. البته بعضی ها منشاء آن را خارجی دانسته و از کشورهای مکزیک و بخش مرکزی آمریکا می دانند.

شواهد باستان شناسی نشان داده است که این نژاد نیز از تلاقی گونه های وحشی بوقلمون به وجود آمده است. در واقع در نیمه راه روند تکاملی ایجاد نژاد برنز، این نژاد ایجاد شده است.

گفته میشود که در اوایل قرن ۱۹ میلادی سویه های اروپایی (احتمالاً سیاه) با بوقلمون های وحشی منطقه نارانگنست تلاقی داده شده و این نژاد به وجود آمده است. سپس توسط آبراهام لینکلن یک جفت از این نژاد به آمریکا فرستاده شد. در سال ۱۸۷۴ میلادی این نژاد در آمریکا به ثبت رسید و استاندارد دریافت نمود. در سال ۱۹۳۰ میلادی این نژاد پس از نژادهای برنز و هلندی سفید، سومین نژاد رایج در آمریکا شد. از سال ۱۹۵۲ میلادی میزان تولید و رواج این نژاد در مقایسه با نژاد برنز در آمریکا کاهش یافت. کیفیت تولید گوشت و تخم در این نژاد خوب است.

رنگ بدن این نژاد شبیه نژاد برنز است، با این تفاوت که به جای رنگ برنز، رنگ خاکستری براق و قهوه­ای در قسمت­های انتهایی بدن دیده می­شود.

این نژاد تحرک زیادی داشته اما در صورت آزاد بودن در چراگاه، از سالن پرورش زیاد دور نمی شود. همچنین خصوصیات مادری و مراقبت از جوجه ها در این نژاد خوب است. ساختاری مشابه نژاد برنز دارد. برتری این نژاد در اندازه بدن و بی سر و صدا بودن آن است. برای مصرف روزانه یک خانواده و میهمان یک قطعه بوقلمون این نژاد کافی است. در حالی که نژاد برنز سینه پهن، فقط برای استفاده در میهمانی های بزرگ و پرجمعیت بیشتر مناسب است.

 

رویال پالم (Royal Palm Turkeys) :

تنها نژادی است که برای صفت تولد گوشت و سنگینی وزن بلوغ انتخاب نشده است. به طوری که وزن بوقلمون های جوان این نژاد در جنس نر ۱۶ پوند و در جنس ماده ۱۰ پوند است و وزن بوقلمون های بالغ آن حداکثر در جنس نر ۲۲ پوند و در جنس ماده به ۱۶ پوند می رسد. این نژاد به عنوان پرنده های زینتی به شمار می رود. رنگ استاندارد آن سیاه و سفید می باشد که البته در صورت تلاقی آن با سایر نژادهای رنگ خطوط نیز تغییر خواهد نمود. به نظر می رسد به علت تشابهات زیاد از نظر خصوصیات ظاهری، بین این نژاد و نارنگنست رابطه خویشاوندی وجود داشته باشد.

 

بوربون قرمز (Bourbon Red) :

این نژاد از انتخاب در واریته جرسی باف در ایالت پنسیلوانیای آمریکا برای داشتن رنگ تیره تر به وجود آمده است. سپس در ایالت کنتاکی اصلاح نژاد شده و توسعه یافته است. به طوری که حتی به نام نژاد کنتاکی قرمز نیز خوانده می شود. همه ادعاها در مورد این که این نژاد ابتدا به صورت وحشی وجود داشته است، مردود است. این نژاد در سال ۱۹۰۹ در آمریکا به ثبت رسیده و استاندارد انجمن طیور را دریافت نمود. وزن سن بلوغ جنس نر این نژاد  ۳۳ پوند و جنس ماده آن ۱۸ پوند است. از فراوان ترین بوقلمون های مانده از قدیم به شمار می رود. به طوری که ۳۳ درصد از مزارع حفظ و نگهداری بوقلمون های تاریخی آمریکا را به خود اختصاص می دهد.

هلندی سفید (White Holand) :

این بوقلمون ها در کشور هلند پرورش و نژاد آن ها گسترش یافته است. در این میان بوقلمون های وحشی نیز از آمریکا به اروپا صادر شده اند، ولی هلند و اتریش به گونه های سفید

که یکی از آن ها همین نوع است علاقه مند بوده است. اولین بار، بوقلمون در اوایل قرن ۱۸ میلادی وارد ایالات متحده و بریتانیا گردید و تا سال ۱۸۴۷ نژاد استاندارد این حیوان محفوظ بوده است. امروزه گونه های وایت هلند که به طور تجاری هم پرورش داده می شوند از مشهورترین گونه هایی هستند که در تعطیلات زمستانی در ایالات متحده به فروش می رسند ولیکن بیشتر آن ها اصیل نیستند و یا به عبارت دیگر گونه های اصیل بوقلمون مذکور نسبتاً کمیاب است.

مراقبت از این بوقلمون ها شبیه سایر بوقلمون ها می­باشد و به خاطر جثه بزرگشان برای این حیوانات باید به حد کافی فضای لازم برای حرکت وجود داشته باشد. بوقلمون های هلندی سفید را به سختی میتوان پیدا کرد و نژاد آنها به ندرت پرورش داده می شود. برخلاف گونه های تجاری آن، برای نوع واقعی آن برای پرورش و تکثیر نیاز به تلقیح مصنوعی وجود ندارد. امروزه اختلالاتی در مورد نژاد بوقلمون هلندی سفید به وجود آمده است. اگرچه اغلب بوقلمون­های سفید را به نام هلندی سفید می شناسند، ولی همه آن ها استانداردهای نژاد مزبور را دارا نمی باشند. نژاد بوقلمون های واقعی هلندی سفید روز به روز کمیاب تر می شود. بنابراین اقدامات حمایتی جهت حفاظت آن ها باید صورت گیرد. بوقلمون های هلندی سفید دیگر به طور گروهی پرورش داده نمی شوند. پرورش دهندگان نژاد اصیل بسیار کم هستند و آن ها بر این نکته اتفاق نظر دارند که بوقلمون های مذکور با استانداردهایی مورد ارزیابی قرار می گیرند که به مرور زمان از استانداردهای نژاد اصیل فاصله گرفته است. این نوع بوقلمون ها تنها توسط علاقه­مندان پرورش داده می شوند و پرورش آن ها بسیار محدود می باشد. در حال حاضر نوعی از بوقلمون سفید هلندی به طور تجاری پرورش داده می شوند.

اگرچه امروزه بیشتر گونه های بوقلمون هلندی سفید که به منظور مقاوم بودن با نژادهای دیگر آمیخته شده است، دارای چشم های قهوه ای رنگ می باشند ولیکن نژاد اصیل این دسته از بوقلمون ها دارای چشمان آبی بوده است. برخی از انواع نر این بوقلمون ها هنوز هم دارای غبغب سیاه هستند. رنگ گردن و زیر گردن بوقلمون ها مثل ساق پا و انگشتان پای آن ها، سفید متمایل به صورتی می باشد. منقار آن ها هم رنگ صورتی دارد و هم می تواند رنگ استخوانی داشته باشد. در روی سر بوقلمون های مزبور نشانه ای از رنگ سرخ آبی وجود دارد. بقیه اندام بوقلمون وایت هلند را پرهای شاداب سفید رنگ پوشانده است. امروزه، گونه هایی از بوقلمون های هلندی سفید که با بوقلمون های سفید بزرگ آمیخته شده است دارای سینه ای پهن و پاهای کوتاه تر در مقایسه با گونه های اصیل می باشند. بوقلمون های نر اصیل معمولاً حدود ۳۳ پوند و نوع ماده حدود ۱۸ پوند وزن دارند. در آمریکا بوقلمون های ماده در ۱۴ تا ۱۶ هفتگی با وزن ۷ تا ۸ کیلوگرم و بوقلمون های نر در ۱۷ تا ۲۰ هفتگی با وزن ۱۲ تا ۱۵ کیلوگرم به بازار عرضه می شوند. درضمن ۷۰ درصد از بوقلمون های کشتار شده به صورت عمل آوری شده به دست مصرف کننده می رسد و به علت بزرگتر بودن اندازه لاشه، بیشتر جنس نر پرورش داده می شود. در آمریکا گوشت بوقلمون به صورت چرخ کرده نیز عرضه می شود.

 

بلتس ویله (Beltsville flock) :

در سال ۱۹۳۴ میلادی دپارتمان کشاورزی ایالات متحده برای تولید نژاد بلتس ویله، از تلاقی نژادهای مختلف بوقلمون پروژه ای را شروع کرد و پس از گذشت ۷ سال یعنی در سال ۱۹۴۱ میلادی این نژاد را معرفی نمود. این نژاد در سال ۱۹۵۱ به ثبت رسید. وزن بالغ این نژاد در نرها ۲۳ پوند و در ماده ها ۱۳ پوند گزارش شده است. این نژاد از نظر داشتن سینه پهن در درجه دوم اهمیت پس از نژاد برنز سینه پهن قرار می گیرد. این نژاد از فراوان ترین نژاد دارای رنگ سفید به شمار می رفت. در حال حاضر این نژاد فقط در دانشگاه ویسکانسین آمریکا و در یک مرکز پرورش حفاظت شده در کشور کانادا نگهداری می شود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *